در اهمیت در لحظه زندگی کردن

چند وقتی است به این نتیجه رسیده‌ام که باید شادی های کوچک زندگی را جدی گرفت. آنها اگرچه کوچک اند اما لحظه را می سازند و مگر زندگی چیزی است جز اجتماع لحظه ها؟

اگر نگاه کلی‌نگر و تمامیت‌خواه به زندگی داشته و به دنبال آینده‌ی موعود موهومی باشیم که همه‌چیز بر وفق مراد است بی‌شک وارد قماری با خود شده ایم که از پیش بازنده‌ی آنیم. بازنده به خود. اما اگر صرفا تلاش کنیم که از لحظه ای که در آنیم لذت ببریم آن‌گاه زندگی مان سراسر خوشی خواهد بود. 

هر چیز کوچکی می تواند ما را سر کیف بیاورد.یک کتاب عالی. یک فیلم خوب، یک موسیقی ناب. تماشای بارش باران از پنجره در حالی که اسپرسویی می نوشی که سر حوصله در موکا عمل آمده است و تنباکویی معرکه را در پیپ مورد علاقه ات دود می کنی و به موزیک یاسمین لوی گوش می دهی. و یا چرا راه دور برویم همین نیازهای عادی روزمره مثل غذا خوردن و لذت بردن از خورشت قیمه ای که هوش از سر آدم می برد. 

لودویگ مارکوزه (با هربرت مارکوزه فرق دارد) فیلسوفی که تحقیقاتی در حوزه فلسفه شادکامی داشته است معتقد است که شادکامی به معنای لحظه های خوش است و چیزی به نام شادی اعلی و پایدار the great permanent happiness وجود ندارد. 

از این به بعد می خواهم دم را دریابم و از زندگی لذت ببرم و این صد البته به معنای هرهری گری در قبال زندگی نیست. برنامه های یومیه کما فی السابق در جریان اند اما این لحظه است که اهمیت دارد. اگر تک تک لحظه های زندگیم با خوشی طی شوند شاید بیست سال بعد وقتی به عقب نگاه می کنم به شانه‌ی خودم بزنم و بگویم دم‌ت گرم که خوب زیسته ای...