1. در عالم سیاست خیر محض و شر محض وجود ندارد. کارنامه هر سیاستمدار، حزب و دولت ملغمه ای است از خوب و بد و به هنگام قضاوت باید کلیت آن کارنامه را در نظر داشت و نمی توان گزینشی نظر داد. چنین رویکردی در ایران متاسفانه جا افتاده نیست و قضاوت های سیاسی-اجتماعی کاملا آغشته به حب و بغض است. یا با کسی هم‌راهیم که آن‌گاه او را به عرش می رسانیم و یا بر علیه کسی هستیم و او را تجلی شر محض دانسته و به فرش میاوریم. این شیوه جلوی هرگونه بررسی، تحلیل و قضاوت منصفانه و راه‌گشا را می گیرد.

2. دوستان زیادی درخصوص «برنامه»‌ی "رضا شاه" پخش شده از شبکه من و تو نوشتند و با توجه به اصول مستندسازی آنرا به نقد کشیدند و گیر کار اتفاقا همین جاست که این برنامه اساسا مستند نیست که بتوان آنرا با محک استانداردهای یک مستند سیاسی به نقد کشید. "رضاشاه" صرفا یک رپورتاژ آگهی بود که فضای ترسیم شده در بند یک را تشدید می کرد. این برنامه با از قلم انداختن نقاط منفی کارنامه رضا شاه او را چونان خیر محض ترسیم کرد و در برابر نیز مخالفان واکنش نشان داده و با صرف نظر از اقدامات مثبت او آن روی دیگر سکه را نمایان کردند تا پرونده رضاشاه همچون سایر شخصیت های سیاسی ایران گرفتار صفر و صد بماند و حکایت همچنان باقی است...